Superkarpata Trophy 2012

[DogJeeper]

Het is bijna zover. Donderdag vertrekken we naar Oostenrijk. En vandaar via Hongarije naar Roemeni

[EJG]

Succes !

Ik ga het volgen.

[sickboy]

Veel succes met je avontuur is dat goed nl is lol

Looks like great fun might just go next year, if i can get any off roading experience done this year .

[DogJeeper]

Veel succes met je avontuur is dat goed nl is lol

Looks like great fun might just go next year, if i can get any off roading experience done this year .

Maybe you can join our team next year. It is always good to have another Jeep around.

[sickboy]

sound bloody great

[EJG]

en , hoe is dit afgelopen ?

[JeePee]

en , hoe is dit afgelopen ?

Trippple Dutch op 27ste plaats ge

[DogJeeper]

en , hoe is dit afgelopen ?

Ja, helaas maar 27e. Maar was toch weer een zeer leuke tijd. Reisverslag is nog niet af, maar volgt spoedig. Nog even geduld.

[DogJeeper]

Hier dan een kort verslag van onze belevenissen en ervaringen op de SuperKarpata Trophy 2012.

Dag 1 (Dag 1 van de heenreis):

We zijn redelijk op tijd vertrokken (10:00 uur). De reis verloopt zonder problemen. Gewoon regelmatig even stoppen. Geen files.

Om toch een beetje brandstof te besparen hebben we een gemiddelde snelheid aangehouden van ong. 100-110 km/uur.

Zo bereiken we in de avond Zuid-Duitsland. In het donker even een slaapplek zoeken. Een beetje van de snelweg af. En gevonden op een stuk braakliggend terrein. Dachten we.

Dag 2 (Dag 2 van de heenreis):

Bij het opstaan bleek dat we direct naast een zandgroeve onze tentjes hadden opgezet. We werden dus vrolijk gewekt door voorbijrijdende bulldozers en shovels.

Maar geen probleem. De chauffeurs vonden het wel lachen.

Dus tentjes ingepakt en naar de dichstbijzijnde raststatte gereden voor een ontbijtje en weer op weg.

Zo kwamen wij 's middags zonder files of problemen op camping Paula (vlakbij Wenen) aan. Hier waren de Zwitserse en een aantal Oostenrijkse teams al neergestreken.

Deze camping is in de afgelopen 3 jaar een beetje uitgegroeid als ontmoetingsplek voor SKT-deelnemers.

En man, wat was het heet (34 graden). Is wel even wennen als je de dag ervoor met 11 graden vertrokken bent. Dus maar even de schaduw opzoeken.

Later die dag arriveerde mijn bijrijder Max (Een Oostenrijker die in Zwitserland woont en werkt).

En 's avonds nog even een BBQ-tje samen met de Zwitserse en Duitse teams.

[DogJeeper]

Dag 3 (Eerste dag van de Trophy):

Na een kort nachtje vertrokken we richting slot Halbturn vanwaar de start van de Trophy zou plaatsvinden. Inschrijven en weer de auto volplakken met allerlei stickers.

Nog even de zogenaamde "blackbox" laten installeren en daarna moesten alle teams zich even aan de anderen voorstellen. Hierna kon dan de Trophy van start gaan.

Allereerst een 'kleine' tussenetappe van 700 km. van Oostenrijk naar Roemenie eerst nog zo'n kleine 700 km. naar Roemenie. In Hongarije nog een kleine drie uur in de file gestaan.

Hierdoor kwamen we wat later dan gepland in Roemenie aan. Hier eerst maar even alle tanks en jerrycans gevuld. Benzine is wel erg goedkoop hier : 1,25 per liter.

Ondertussen was het al donker geworden en moesten we de weg nog zien te vinden naar het eerste kamp. Ergens halverwege een berghelling op een open plek midden in eem bos.

Het is wel apart rijden zo dwars door een bos heen in het pikkedonker op een berghelling. Kwamen mijn ver- en breedstralers toch nog van pas.

Maar we hebben uiteindelijk het kamp toch nog gevonden. Hier stond ondertussen lekkere goulash (door de lokale bevolking gemaakt) en eigengemaakte schnapps voor ons klaar.

Daarna toch maar even tentje opzetten, biertje drinken en slapen.

Dag 4 (dag 1 v/d eerste etappe):

Vroeg opgestaan, tentjes ingepakt, ontbijtje genuttigd en op aanwijzingen van de organisatie naar een bepaald punt langs een klein stroompje gereden.

Ondertussen was het begonnen met regenen. Deze regen zou een week lang aanhouden.

Hier zouden we een speciale proef moeten doen, waarmee we twee uur extra rijtijd kunnen verdienen.

Voor deze proef moesten we samen met een, door de organisatie aan ons gekoppeld, ander team met twee auto's een rondje langs en door het riviertje maken. Echter de achterste auto had (zogenaamd) een geblokkeerde as, die ter plekke niet te repareren was. De opdracht was dus: Maak met de materialen ter plekke voorhanden een constructie zodat de auto weggesleept kan worden. Maar de wielen van de geblokkeerde as mogen de grond niet raken.

Dus even de koppen bij elkaar. AL gauw besloten dat de Jeep de achterste auto moest worden, omdat deze de lichtste auto was. Een paar boomstammen onder de as door. Aan het chassis vastmaken. En voila, we hadden een aanhanger van de Jeep gemaakt.

Nu nog even bepalen hoe deze aanhanger aan de trekkende auto vast te maken. Ook hier waren we snel uit. Gauw een rondje rijden en we hadden twee uurtjes extra rijdtijd verdiend.

Nu kan eindelijk de Trophy echt beginnen! We krijgen het gebied (korridor) op een USB-stick en op een 30 jaar oude russische militaire kaart overhandigd en wat brood en drinken mee.

Dus eerst even rustig het gebied (korridor) laden en bekijken en zo goed mogelijk onze route voor de eerste dag bepalen. En we konden op weg.

Het begin viel reuze mee. De eerste paar kilometer ging over redelijk begaanbare paden. Maar in de bebossing aangekomen bleek dat de zandpaden waren veranderd in modderige, glibberige waterafvoerkanalen.

Ik kwam hier nog wel relatief eenvoudig tegenop. Niet al te veel gewicht en redelijk nieuwe BFG muds. Maar dat was niets vergeleken met de auto's met bijv. Simexen of Silverstones. Zij reden deze paden alsof er geen modder bestond.

De Landrover had ook BFG-muds, maar de nieuwe KM2's. Deze bleken heel gauw vol te lopen en geen grip meer te hebben. Terwijl mijn BFG's (de 'oude') hier totaal geen last van hadden.

Dus moest er gelierd worden. Liertouw uitrollen. Liertouw kwam klem te zitten en blokkeerde de lier. Resultaat: doorgebrand lier-relais.

Ik stond ondertussen boven aan de helling en te ver om met mijn lierkabel de Landrover naar boven te halen.

Omdraaien dan maar en naar beneden rijden. Makkelijker gezegd dan gedaan. Iedere draai aan het stuur had tot gevolg dat de auto een halve meter zijwaarts gleed. Dus eerst maar even met een lint zekeren aan een boom.

En zo van boom tot boom de auto gedraaid. Daarna was naar beneden rijden niet zo heel moeilijk meer. Ondertussen was de Landrover door een ander team geholpen om naar beneden te komen.

Zo, eerst maar even een nieuwe strategie bepalen. Kunnen we de gekozen route met 1 lier wel rijden? Antwoord: Nee, niet verantwoord.

Dus even op de kaarten kijken voor een alternatieve route. Deze al gauw gevonden, dus maar weer op weg.

Al gauw begon de Landrover ontzettend te stuiteren. Wat bleek: beide schokdempersteunen achter afgebroken. En dit waren speciale extra verstevigde trial-steunen van Herero. Toch niet de eerste de beste.

OK, wat nu? Eerst de teleurstelling maar even verdrinken ;-) Dus gestopt, biertje genomen en een nieuw plan van aanpak bepaald.

We zouden met de twee afgebroken steunen richting Arad (dichtsbijzijnde grote stad) rijden om te kijken of er daar een garage was waar we de steunen konden laten maken.

Maar niet vandaag. Het was ondertussen te laat geworden om dit nog voor 21:00 uur te redden. We mogen nl. niet na 21:00 uur rijden, anders worden we gediskwalificeerd.

Dus leuk kampplekje opgezocht, kamp gemaakt, biertje gedronken, lokale schaapherder op bezoek gehad en slapen.

[DogJeeper]

Dag 5 (dag 2 v/d eerste etappe):

Opgestaan, ontbeten en op weg naar Arad. Na ong. drie kwartier reden we door een klein dorpje en zagen wij een klein werkplaatsje met een bord ervoor dat aangaf dat hier iets met auto's gedaan werd.

De baas van deze eenmanszaak stond op z'n gemak tegen de muur geleund. Wij de gebroken steunen laten zien en met handen en voeten gevraagd of hij ze kon repareren.

Dat kon hij wel en hij dook meteen de werkplaats in. Maar aangezien Roemenen heel erg gastvrij zijn aangelegd, moesten we tijdens het afkoelen van de steunen mee naar binnen. Hier moesten we alles vertellen wat we aan het doen waren, schnapps drinken,

zijn wijngaard bekijken, de familie ontmoeten en zijn wijnkelder bekijken. Ook kregen we nog 2 liter van zijn eigengemaakt wijn mee. Maar al met al duurde het ruim 4 uur voordat we weer weg konden. Maar het is wel een aparte belevenis die ik toch niet graag had willen missen.

Eenmaal weer teruggekomen in ons 'kamp', de steunen maar weer gemonteerd. Hierna was het echter al weer te laat om nog iets te kunnen doen, dus maar besloten om de volgende dag vroeg te vertrekken.

Dag 6 (dag 3 v/d eerste etappe):

Vroeg opgestaan. Kamp opgebroken. Nog even wat droog hout onder de brug verzameld, want het regent nog steeds. Aangezien we al anderhalve dag hadden verloren had het voor ons weinig zin om te proberen om via de 'korridor' de finish te bereiken,

dus we zijn buitenom via de normale wegen een stuk verder de 'korridor' weer ingegaan (kost ons wel wat strafpunten).

Hier hebben we wat eenvoudigere tracks uitgekozen om de pas gerepareerde steunen niet al te erg te belasten en om deze uit te testen. Deze waren ook heel leuk om te rijden

en boden door de aanhoudende regen best nog wel wat uitdagingen.

's Avonds weer een leuk kamp-plekje gezocht. Vuurtje gemaakt (toch wel makkelijk met dat droge hout). Lekker eten (soep), biertje en naar bed.

Dag 7 (dag 4 v/d eerste etappe):

Iets later opgestaan dan normaal. Kamp opgeruimd en op weg gegaan. Het laatste stuk van de korridor bleek toch wel vrij zwaar te zijn. En om de schokdempersteunen niet tot het uiterste te testen (we moeten er tenslotte ook nog mee naar huis rijden) het laatste stukje ook maar even buiten de korridor.

Over de finish lijn en naar het tussenkamp. Daar aangekomen bleek dit naast een oud-romeinse opgraving/museum/openluchtpark te liggen. Met wat tentjes waar je lekker kan eten en drinken. Dus gauw een plekje zoeken. Kamp was nu nog relatief leeg, dus was het zaak een goed plekje (=vlak) in te nemen. Na het opzetten van de tenten terug naar de ingang voor een biertje en lekker eten.

Later kregen we nog een show voorgeschoteld van allerlei oud-romeinse strijders en zaken die met de opgravingen te maken hadden.

Hierna dan eindelijk de uitslag van de eerste etappe. Wij waren niet echt geinteresseerd in onze plaatsing, maar meer in die van de andere teams.

Het bleek dat een aantal teams nog slechter gepresteerd hadden dan wij, dus in deze etappe zijn we geen laatste geworden. Wat een verassing.

[DogJeeper]

Dag 8 (dag 1 v/d tweede etappe):

Zelfde ochtendritueel: Wakker worden, snel even ontbijten, kamp opbreken en wegwezen. We moesten starten in omgekeerde volgorde van de plaatsingslijst. Dus als derde.

Na de korridor (USB) en de kaart ontvangen te hebben eerst maar weer even de route bepalen voor deze dag. Dus even verderop de auto's geparkeerd. De route bepaald. En rijden ....

Tenminste dat dachten we. Mijn auto wilde niet starten. OK, wat nu weer. Alles even gauw nalopen. Accu, bedrading, zekeringen, etc. Maar een paar 'uitgebouwde' tereeinwagens trekken al gauw de aandacht in Roemenie.

En aangezien iedere Roemeen denkt een expert op autogebied te zijn, waren we al gauw vergezeld door een aantal van deze 'experts'.

- Het is de accu !! Nee, heb ik nagemeten (13,25 v). Dus de startkabels niet nodig, dank je.

- Dan is het de kabel naar de startmotor !! Nee deze zit goed vast.

enz, enz.

Toen dacht 1 van de Roemenen aan Teo de automonteur in het volgende dorp (2 km. verderop). Of we maar even achter hun aan wilden rijden, dan zouden zij ons wel even naar Teo brengen.

Zo gezegd, zo gedaan. Sleeplint eraan en rijden. In het dorp aangekomen bleek Teo te slapen. Hij had nl. de hele nacht ergens gewerkt.

- Geen probleem. Ik bel hem wel even wakker !!. En dus werdt Teo uit zijn bed gebeld. Na een tiental minuten aan allerlei kabeltjes en relais geprutst te hebben was hij eruit.

Het was de startonderbreker !! Dus even de sleutel helemaal teruggedraaid. Even gewacht totdat de onderbreker aangaf klaar te zijn. Met de afstandsbediening ingeschakeld. Starten. Geen probleem. Lopen als een zonnetje.

Ik kon mezelf wel voor m'n kop ..... Ik had blijkbaar bij het parkeren de sleutel iets te ver teruggedraaid. Hierdoor heb ik de startonderbreker onbewust uitgeschakeld.

En geen van allen hebben we gedacht aan deze startonderbreker. Hoe stom kun je zijn....

Als dank en uit schaamte hebben we maar een complete doppendoos aan Teo kado gedaan.

Maar we konden nu in ieder geval verder. Dus de korridor ingedoken en getracht de juiste tracks te vinden die ons door de korridor zouden moeten leiden.

Dat viel ons reuze mee. In de regel is de tweede etappe meestal zwaarder dan de eerste. Maar we vorderden toch aardig.

Bij een splisting van tracks moest er even verkend worden. Dus ik naar boven over de track. Na een 500 m. was er een opening in het bospad en kwamen ik

op een met kiezels en gruis bedekte open plek met een afwateringsggeultje aan. Ook lag er aan de rechterkant van de track een steen. Dus dacht ik : Als ik nu met

mijn rechter voorwiel over deze steen rijd, dan blijft de auto horizontaal. Want het pad liep redelijk schuin. En kan ik zonder problemen verderrijden.

Maar door de vochtigheid (Het regende nog steeds) was de grond onder de kiezels losgespoeld. Mijn rechterachterwiel gleed hierdoor dus weg richting de afwateringsgeul. Hierdoor reed ik niet met m'n rechtervoorwiel over de steen, maar met m'n linker.

De auto kwam bereikte hierdoor z'n kantelpunt. Dus al balancerend gauw overleggen wat te doen.

OK. In z'n achteruit. Stuur draaien en gas geven. Hierdoor moest de auto weer op alle vier z'n banden haakt op het pad terecht komen.

Maar op het moment dat ik het stuur draaide begon de auto te kantelen. en in slow-motion ging de auto heel langzaam op z'n kant. En daar lagen we.

Dus eerst maar even uit de auto zien te komen. Ondertussen vond de andere auto dat we toch wel heel lang wegbleven en kwam maar even polshoogte nemen.

De schade zowel materieel en persoonlijk viel erg mee. Dus eerst de auto maar weer even op z'n pootjes helpen.

de auto met de lier aan een boom gezekerd. Tegen het naar beneden glijden. Hierna een lint om het chassis en via een liertouw en een snatchblok deze verbonden met de andere auto.

Deze kon dan achteruit rijden en mij zo weer rechttrekken. Dit ging deels. Toen was er geen ruimte meer om verder naar achter te rijden.

Ondertussen had een ander team op onze oproepen om hulp gereageerd en samen met dit team stond de Jeep vrij gauw weer op z'n pootjes.

Dan nu even de schade opnemen : Zijruit van de hardtop eruit. Rechterdeur ingedeukt en verbogen. Hardtop op diverse plekken gescheurd en lightbar afgebroken.

Dus valt nog mee ! In een hutje een stuk zeil gevonden. Deze met takken en ducktape vastgezet en voila: We waren weer reisvaardig.

Maar met de regen was deze reparatie niet voor lange tijd. Dus we moesten naar een dorp/stad om materialen te halen voor een meer duurzame reparatie.

In het volgende stadje bij een doe-het-zelf zaak een stuk plexiglas, zelftappers en tochtstrip gehaald.

Maar hierdoor waren we weer wat tijd kwijtgeraakt. Dus maar weer buitenom (incl. strafpunten) om de verloren tijd in te halen.

's Avonds weer in de korridor een slaapplekje gezocht. Bleek een heel mooi verborgen plekje te zijn. Middenin een berenreservaat!

Maar daar kwamen we pas de volgende dag achter. Hier het stuk plexiglas op maat gemaakt en met de tochtstrip aan de binnenkant van de hardtopp geschroeft.

De overige scheuren en openingen maar dichtgeplakt met ducktape. Maar we waren weer regenbestendig.

[DogJeeper]

Dag 9 (dag 2 v/d tweede etappe):

Na het ochtenritueel van opstaan, eten, opbreken maar weer op weg. Toen pas zagen wij de borden van het berenreservaat. Maar waarschijnlijk vonden ook de beren het weer te slecht. Want we hebben ze niet gezien.

De rest van de dag ging eigenlijk best wel lekker. We hebben leuke tracks gereden. Door dorpjes hoog tegen een berghelling aan. Over een wat mee comfortabele weg waar je van alles tegenkwam.

Een paard met een verroeste wagen met daarin mensen met versleten kleding. Maar ... wel met een IPhone aan hun oor ?!?! Na een bocht zomaar een kudde schapen op de weg..

Het weer werd iets beter. Op een bepaald moment begon de zon zelfs te schijnen. Dus meteen stoppen. Alles uit de auto's en laten drogen.

Ondertussen genietend van de zon, kwam een Roemeen langsgereden met z'n paarden en wagen. Wij een foto genomen. En toen stopte hij. Druk pratend en gebarend.

Wij waren al bang dat hij het niet vondt dat we hem op de foto hadden genomen. Maar het bleek dat hij de foto wilde hebben ??! Of wij deze even naar hem wilden opsturen ??

Na zijn adres opgeschreven te hebben vervolgde jij zijn weg. Wij ook weer want de zon was weer weg en het begon weer lichtelijk te regenen. Maar gelukkig waren alle zaken weer droog.

We schoten lekker op, maar hadden ongemerkt een route gekozen waarbij we meerdere malen de korridor in en weer uit gegaan zijn. En dat kostte ons heel wat strafpunten.

Later die dag zagen wij langs de weg bij een riviertje meerdere teams hun kamp opslaan. Het leek ons wel een mooie lokatie dus wij ook maar.

Lekker even een biertje, vuurtje, eten. Even ouwehoeren met de andere teams en naar bed.

Dag 10 (dag 3 v/d tweede etappe):

Alles ingeruimd en weer vertrokken voor het laatste stukkie. Maar dit laatste gedeelte bleek zo zwaar te zijn, dat alleen de teams met het beste materiaal (banden, meerdere snelle lieren) hier doorheen konden komen. Alle overige teams gingen buitenom naar de finishlijn. Wij dus ook.

Maar de finishlijn bleek midden in een olijvenboomgaard te liggen. En de bodem hier was lekkere plakkerige, glibberige klei met gras eroverheen.

Ik had hier geen moeite mee, maar de andere auto met z'n nieuwe BFG's (KM2) kwam geen meter vooruit. De banden zaten heel gauw vol en wilden niet meer lossen.

Dus de lier er maar aan en hem dan maar zo, over de finishlijn, naar een minder erg stuk trekken.

Vanuit hier naar het, door de organisatie geregelde (4 sterren), hotel gereden. Ingecheckt. De kamer even geinspecteerd en gauw naar beneden naar de bar. Lekker biertje genomen.

In Roemenie is het verboden om met een vieze auto aan het verkeer deel te nemen. Vandaar dat je om de zoveel honderd meter een autowasplaats ziet in de achtertuin van iemands huis. Wij daar ook heen. En voor omgerekend 12 euro per auto werden deze voor ons weer helemaal schoongespoten.

In het hotel aangekomen was het eindelijk tijd voor een lekkere douche. Het duurde een tijdje voordat het water dat wegliep weer helemaal helder was.

Maar je gaat een simpele douche toch wel waarderen na een week in de 'wildernis' geweest te zijn. Dit geldt trouwens ook voor de WC !!

Hierna helemaal schoon lekker op het terras gaan zitten (de zon was ondertussen gaan schijnen) en onder het genot van een (paar) biertjes lekker ervaringen uitgewisseld met andere teams. Na het diner moesten we nog 1 opdrachtje uitvoeren. We kregen een kaart uitgereikt met daarop een schematische rout naar de plek waar de prijsuitreiking plaats zou vinden. Op dat moment werdt het gigantisch donker boven het hotel en brak er zonder waarschuwing een enorme stortbui los.

Na even de ergste regen afgewacht te hebben, toch maar door de lichte regen op weg gegaan. We waren immers toch al regen gewend.

De prijsuitreiking vondt plaats in een besloten nachtclub. Heel gezellig, heel veel lekkere bieren. En de bereikte plaats maakte ons niets meer uit.

We hadden ons prima vermaakt, waren schoon en redelijk dronken ;-)

[DogJeeper]

Dag 10 (dag 1 v/d terugreis):

Maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. En we moesten terug naar huis. Dus op weg naar Oostenrijk. Om mijn bijrijder thuis af te zetten. Relatief saai die snelwegen. Onderweg nog even een paar remblokken vervangen.

Maar we hadden Oostenrijk-vignetten gekocht van 10 dagen. En vandaag was de 10e dag. Dus we moesten vandaag Oostenrijk uit zijn. Dit is niet helemaal gelukt. Om half 1 reden we de Oostenrijks/Duitse grens over. Meteen maar een slapplekje gezocht.

Ergens onder een viaduct in een relatief afgelegen stuk bos.

Dag 11 (dag 2 v/d terugreis):

Tentjes ingepakt. Bij een rastatte ontbeten en op weg naar huis. Bij Frankfurt kwamen we nog in een file terecht. Hier hebben we 3 uur stilgestaan in de hitte (ong. 30 graden). Want vanaf dat we van het hotel weggereden zijn is de zon gaan schijnen.

En dan is een hardtop toch wel erg heet. Maar dan blijkt dat waar je ook komt er altijd wel Nederlanders zijn. Er stond een nederlandse vrachtwagen rechts van ons. Twee nederlandse auto's achter ons. 1 links naast ons en 2 schuin voor ons.

Dus er was genoeg te kletsen. Want wat gingen we doen met deze auto's of wat hadden we gedaan, etc.

Maar door dit oponthoud waren we later thuis dan gepland. En weer was een zeer leuk Trophy avontuur met veel pech afgelopen.

Ik heb de komende tijd weer wat de sleutelen ;-)

Willen jullie meer zien van deze Trophy kijk dan even op Youtube (even zoeken op SuperKarpata of SuperKarpata 2012) of op de SuperKarpata-site zelf (www.superkarpata.com) of op de zwitserse teams-site (www.superkarpata-teams.ch)

Al onze foto's zijn te vinden op https://picasaweb.google.com/ph.vanderzwan/SuperkarpataTrophy2012

[Ab]

Leuk om jullie reis-belevenissen te lezen Remco. Top!

[EJG]

Mooi verhaal !

Zonde van de schade.

[ronoff]

wij gaan volgend jaar ook mee doen met twee auto's en willen graag een keer afspreken voor tips enz. hoop dat je nog op dit forum komt.

gr ro

[DogJeeper]

wij gaan volgend jaar ook mee doen met twee auto's en willen graag een keer afspreken voor tips enz. hoop dat je nog op dit forum komt.

gr ro

Ja hoor. Hou nog regelmatig de berichten in de gaten.

Leuk dat jullie meedoen. Stuur maar een PM als jullie iets willen afspreken.